(klik op de afbeelding voor een grotere weergave)
Al eind 2003 las ik in de krant dat de spermabank van het AZM in Maastricht nog maar 1 donor telde. Met het oog op de aangekondigde wetgeving die anoniem doneren via zaadbanken in Nederland onmogelijk zou maken, waren veel donoren al afgehaakt, en sluiting lag in het verschiet.
Het zette me aan het denken over mijn eigen sluimerende 'kinderwens'. Ik was 39 geworden en een levenspartner met wie ik die wens gestalte zou kunnen geven had zich nog niet aangediend. De twee serieuze liefdesrelaties die ik eerder gehad had, waren beide voortijdig gestrand, en ik stond ook niet te trappelen om voor de derde keer mijn hoofd - en hart - te stoten. Bovendien was ik redelijk gehecht geraakt aan mijn vrijgezellenbestaan en zag mezelf ook niet als een ideale vader en opvoeder. In hoeverre ik door 'oerinstincten' gedreven wordt, wil ik in het midden laten, maar ik voelde toch wel het verlangen om zoniet mijn opvoedingskwaliteiten, levenservaring en ideeën, dan toch tenminste mijn genen door te willen geven aan een volgende generatie. Die zijn niet slecht, lijkt mij. Ik ben niet lelijk, niet onaardig, en niet dom, en ben nog nooit ernstig ziek geweest.
Ik werd al orgaandonor vóór mijn achttiende. Dat weet ik, want mijn moeder moest het donorcodicil nog mede ondertekenen. Bloeddonor ben ik nooit geweest. Daar werd niet voor geworven, dus blijkbaar is er geen tekort aan bloed in Nederland.
In 2002 werd besloten het anonieme zaaddonorschap op te heffen, omdat men van mening was dat kinderen recht hebben te weten wie hun (genetische) ouders zijn. Daar ben ik het helemaal mee eens, maar gevolg was wel dat het aantal zaaddonoren bij de spermabanken sterk terugliep. Per 1 juni 2004 ging de nieuwe wet in. Op de valreep, 30 mei 2004, stuurde ik het volgende e-mailtje naar Maastricht, nadat me eerder gebleken was dat de spermabank buiten kantooruren telefonisch niet bereikbaar was:
Geachte heer/mevrouw,
Ik overweeg sinds enige tijd serieus om zaaddonor te worden, en hoop daarvoor bij het AZM terecht te kunnen.
Een half jaar geleden was namelijk in het nieuws dat Maastricht nog maar 1 zaaddonor had, en dat de afdeling mogelijk per 1 juni gesloten zou worden. Ik hoop dus dat dit van de baan is. Ik moet wel zeggen dat het lage aantal me niet verbaast: Op internet -en ook op Uw eigen website- was nauwelijks iets te vinden over de spermabank in Maastricht, terwijl bijv. Leiden (LUMC) een aparte pagina erover heeft. Ook toen ik eens telefonisch kontakt wilde opnemen, bleek het IVF-centrum buiten kantooruren niet bereikbaar te zijn, en ik voel er weinig voor om vanaf mijn werk hierover te bellen.
Ik heb er verder ook nog niet achterheen gezeten, omdat ik in het najaar pas tijd verwacht te hebben. Maar ik hoop dat U me alvast kunt informeren wat de stand van zaken is met betrekking tot de eventuele sluiting en wat de verdere procedure zou zijn.
Ironisch genoeg hadden 2 weken eerder de bovenstaande artikelen in het Limburgs Dagblad gestaan, maar die kwam ik pas een tijd later tegen in een oude krant. Mijn mail kon dus nauwelijks beter getimed zijn, zou je denken....
De volgende dag kreeg ik een ontvangstbevestiging met de mededeling dat mijn mail werd doorgeleid naar de gyneacoloog die in de krantenartikelen wordt geciteerd. En vervolgens... niets meer. Raar maar waar, ik heb nooit meer iets uit Maastricht vernomen!
Zou het vanwege mijn kritische opmerkingen over de slechte informatievoorziening en bereikbaarheid zijn, of toch gewoon slordigheid, of kwam ik niet serieus genoeg over? Wie het weet mag het zeggen. Feit is dat ik, druk genoeg met de rest van mijn leven, het vervolgens ruim 4 jaar heb laten rusten.
Wil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten