zaterdag 14 november 2009

Hoe het doneren in zijn werk gaat met ZI

De één stelt meer eisen aan haar donor dan de ander.
   (Klik op het plaatje voor een grotere weergave)

 

Enkele vrouwen vroegen me recentelijk hoe het doneren in zijn werk gaat.

 

Daarover is natuurlijk op zich allerlei op internet te vinden, en bovendien is mijn eigen praktijkervaring nog vrij beperkt op dit moment.

 

Op BAM-MAM kun je lezen dat er 3 soorten donoren zijn:

 

A-nonieme donoren via een kliniek, dat mag sinds 2004 niet meer in Nederland.

 

B-ekende donoren via een kliniek, dat houdt in dat het kind vanaf zijn 16de levensjaar de identiteit van de donor kan opvragen.

 

C-donoren, die je zelf zoekt; dus laten we zeggen dat die C voor contact staat. Dat kan iemand uit de eigen vrienden- of kennissenkring zijn (zelfs schoonfamilie komt voor!), of iemand die je via een advertentie vind, vaak op internet (zoals op deze weblog).

 

 

Ik zal me hier verder beperken tot de C-donoren, maar wil allereerst wijzen op het juridische verschil tussen een donor en een verwekker, zie ook de uitleg op KID-kids.

Wie "via de natuurlijke weg" doneert (dwz. door sex met de ontvangster te hebben), is de facto en juridisch geen donor meer maar een verwekker. De natuurlijke weg is om meer dan één reden aantrekkelijk, want die geeft waarschijnlijk het snelste resultaat: geklooi met potjes, spuitjes en slangetjes is nu eenmaal geen verbetering t.o.v. Moeder Natuur.

Echter, de juridische status van verwekker heeft gevolgen: de moeder zou bijvoorbeeld via de rechter alimentatie kunnen eisen van deze 'donor', wellicht kan het verwekte kind ook aanspraak maken op een erfdeel van de donor, en de donor maakt als verwekker anderzijds waarschijnlijk meer kans om omgangsrecht met het kind te eisen. Bedenk beiden dus goed waar je aan begint als je hiervoor zou kiezen. Een donorcontract zal deze andere rechtspositie in principe niet wijzigen, want het contract is juridisch niet bindend. Als één van beiden naar de rechter stapt, hangt het van de omstandigheden en van diens belangenafweging af wie er gelijk krijgt.

 

Maar dit allemaal terzijde; ik wilde de vraag eigenlijk gewoon praktisch beantwoorden, hoe het doneren via een C-donor die je van internet kent in zijn werk gaat.

 

De korte versie, vanuit de wensmoeder geformuleerd:

 

1- Je bedenkt wat je zelf wilt qua kinderwens en of dat ook uitvoerbaar is. Ben je in staat alleen een kind goed op te voeden, heb je een partner of vrienden en familie die je kunnen bijstaan? Wil je enige aktieve rol of helemaal geen contact meer met de donor nadat je zwanger bent geworden en bevallen bent? Wil je dat het kind de donor later kan ontmoeten, of dat hij van meet af aan af en toe op bezoek komt en het kind hem zo een beetje leert kennen? Bespreek het met je eventuele partner, vrienden en familie, zeker als je daarvan een rol in de opvoeding verwacht. Co-ouderschap met de donor is ook een mogelijkheid.

Als er aanleiding is om te twijfelen aan je eigen vruchtbaarheid of gezondheid, is het een idee om dit eerst te laten onderzoeken. Vanaf je dertigste schijnt de vruchtbaarheid en kans op zwangerschap al af te nemen, en tussen de 40 en 50 jaar begint doorgaans de menopauze.

Net als bij een 'gewone' zwangerschap, is er altijd een kans op een miskraam, medische complicaties, of gezondheidsproblemen bij het kindje. Zeker als je er alleen voor staat, moet je dit risico vooraf wel in overweging nemen.

 

2- Wil je een anonieme donor via een kliniek, met de nodige kosten en wachttijden maar ook de nodige voordelen zoals medische begeleiding en screening van de donor, of eentje uit je eigen vrienden- en kennissenkring, of eentje via internet? Wat verwachten jij en de donor ervan en gaat dat samen? Bekijk ook al eens een standaard donorcontract op internet en lees over de ervaringen van anderen (zie links onderaan) om een indruk te krijgen van wat erbij komt kijken.

 

3- Plaats zelf een advertentie op internet of reageer op advertenties van donoren. Maak hiervoor een apart e-mail adres aan en gebruik alleen je voornaam of een pseudoniem. Kijk uit met te snel een onbekende internet-donor je privé-gegevens te geven (zelfs je volledige naam zou ik niet perse meteen gebruiken); er zijn erbij die minder nobele bedoelingen hebben en bijvoorbeeld op sex uit zijn of andere rare dingen willen. Ga dan ook niet gelijk telefoneren of webcammen met een kandidaat-donor.

Vraag de donor om een foto te mailen zodat je een beter beeld van hem krijgt. (Als donor heb ik ook graag een foto van de wensmoeder, maar dat is geen vereiste.)

Laat de donoren die je niet kiest dat netjes via een mailtje weten, al dan niet met motivatie erbij, en geef het ook naar de donoren aan als je met meerderen tegelijk aan het mailen bent en je keus nog niet gemaakt hebt. Dat is wel zo duidelijk naar de donor toe.

 

4- Na enig email contact, waarbij je al kunt aftasten of het enigszins klikt en of jullie het eens zijn over een aantal praktische zaken, spreek je af om kennis te maken. Kies hiervoor een neutrale plek zoals een café. Desgewenst kun je je partner of een goede vriendin meevragen. Het moet dan tussen jou en de donor redelijk klikken qua karakter en communicatie enz., en als dat goed loopt kan een van jullie een concept te voorschijn halen voor een donorcontract, en kunnen jullie dat verder bespreken. De donor dient verder zijn gezondheidspapieren (in elk geval geen HIV of SOA) en vruchtbaarheidstest te kunnen laten zien.

Voor zover dat nog niet besproken was via e-mail, moeten jullie beslissen waar, vanaf wanneer en hoe vaak er gedoneerd gaat worden, en welke vergoedingen (in principe alleen reiskosten) de donor daarvoor krijgt. Doneren kan bij de donor thuis, bij de ontvangster, of in een hotelkamer of elders. Voor de ontvangster is bij haar thuis natuurlijk het makkelijkst.

 

5- Neem nog een paar dagen of langer bedenktijd voor je de donor laat weten of je definitief met hem in zee wilt gaan. Je kunt ook met meerdere donoren afspreken voor kennismaking en daarna kiezen welke het geschikst is, of toch verder zoeken als je bij beiden twijfels hebt. Laat je niet onder druk zetten om een beslissing te nemen waar je wellicht spijt van krijgt.

 

6- Het is erg handig als je de menstruatiecyclus al een tijdje bijhoudt, zodat je ongeveer weet wanneer de eisprong is. Daar zijn ook allerlei hulpmiddeltjes en ovulatietesten voor. Je spreekt met de donor af dat hij 1 of 2 (of 3) keer langskomt in de dagen voor de verwachte eisprong. Of als jullie allebei heel flexibel zijn qua tijd, wacht je tot een positieve testuitslag en belt hem dan op dat hij die avond komt.

 

7- De donor komt langs, je maakt een praatje en drinkt een kopje thee of zo, en dan gaat hij naar de slaapkamer of de badkamer en trekt zich af. Er staat een potje klaar waarin hij het sperma kan opvangen, en eventueel stopt hij het vervolgens zelf in een spuitje. Dan vertrekt hij gelijk, omdat het sperma zo spoedig mogelijk geinsemineerd moet worden, en daar hoef je hem niet bij te hebben.

 

8- Je maakt het je gemakkelijk en gezellig op je bed en brengt het sperma met de spuit (en eventueel een slangetje) in je vagina in, en blijft een kwartiertje of langer liggen met je kont wat omhoog (kussen eronder), zodat het er niet uitloopt. Zie ook hier.

Zelfbevrediging c.q. sex schijnt bevorderlijk te zijn voor bevruchting, maar als je een partner (m/v) erbij hebt gaat het natuurlijk allemaal wat makkelijker.

Potjes en spuitjes zijn voor een paar cent gewoon bij de apotheek verkrijgbaar. Verdere hulpmiddelen zijn niet vereist. (Als de donor bij zijn werk opwindende lectuur behoeft, kan hij dat uiteraard zelf meebrengen.)

 

9- Als je een paar weken later niet zwanger blijkt, laat je dat de donor weten (als je wel zwanger bent natuurlijk ook), en spreek je voor de maand erop weer af. Als je na een jaar nog niet zwanger bent geworden, overleg je of je het contract wilt verlengen, of een andere donor wilt proberen, of je laten onderzoeken bij de dokter omdat er misschien een probleem is. Het is op zich raadzaam om je vruchtbaarheid te laten onderzoeken voordat je aan dit hele traject begint, maar ik geloof dat weinig wensmoeders dat doen.

 

 

Enkele termen in bovenstaand verhaal zijn gehyperlinkt naar websites met nadere informatie daarover. Deze heb ik vrij willekeurig gekozen en is ook op allerlei andere websites te vinden, wellicht uitgebreider of beter.

 

Bij mijn links in de linkerkolom hiernaast heb ik onder meer diverse weblogs staan waarin (wens)moeders over hun ervaringen met ZI of KID vertellen, zoals:

 

 

Donor Wil uit Sittard