Een berichtje voor de wensmoeders

 

Beste wensmoeders en wensouders,

 

Na enkele maanden ervaring met (tot nu toe alleen maar) e-mailen met wensouders, het volgende:

 

Afgezien van de vrouwen op wiens oproepen ik gereageerd heb, hebben de laatste vijf weken 8 vrouwen op mijn weblog/profiel/oproepen gereageerd. Daarvan zijn 3 van de laatste dagen, dus daar kan ik nog niets over zeggen. Van de andere 5 hebben 2 zich bedacht en me dat laten weten (eentje koos toch voor een kliniek, de ander had iemand ontmoet), en 1 liet weten dat ze nog tussen potentiële donoren aan het kiezen was, maar was onduidelijk over of ik nog bericht zou krijgen. De andere 2, die eerst heel konkreet waren over een (kennismakings)afspraak, hebben nu al 10 c.q. 17 dagen niets meer van zich laten horen, en mijn mails (van meer dan een week geleden) niet meer beantwoord.

 

Natuurlijk is voor de wensouders het besluit om via zelfinseminatie een kind te verwekken, vele malen ingrijpender dan voor mij als (potentiële) donor. Ik zal mij dan ook zeker oefenen in geduld als mensen bedenktijd willen, twijfelen, nog andere opties overwegen, enz. Wel vind ik het zo netjes om mij dat dan ook te laten weten. In het internettijdperk is het gangbaar om op e-mails binnen enkele dagen te reageren (tenzij men natuurlijk maar eens per week of minder zijn mail leest). Als ik - zeker na een aanvankelijk enthousiaste mail - meer dan een week geen bericht meer krijg, begin ik ook te twijfelen en me af te vragen waar ik aan toe ben en of ik het betreffende contact maar moet afschrijven. Eigenlijk vind ik het nogal stijlloos om iemand te benaderen voor zoiets als donorschap en dan na 1 of 2 mails gewoon niets meer te laten horen; omdat je een andere donor hebt gevonden, besloten hebt er nog even mee te wachten, nog zit te twijfelen, toch voor een kliniek hebt gekozen, of de prins op het witte paard tegen het lijf bent gelopen? Ik weet niet wat, want men laat opeens niets meer horen en laat mij in het duister tasten.....

 

Ik word dus graag op de hoogte gehouden van de stand van zaken. Laat me gewoon even weten als er nog getwijfeld wordt, meer bedenktijd gewenst is, er nog gekozen moet worden tussen verschillende potentiële donoren of andere opties, als ik bij nader inzien toch geen geschikte donor voor je lijk te zijn, of wat dan ook. Elk antwoord vind ik best en legitiem, maar helemaal geen antwoord, dat zit me dwars.

 

Contact

Mede naar aanleiding van het bovenstaande, nog enkele opmerkingen:

Als je contact met mij opneemt, hoeft je besluit heus nog niet rotsvast te zijn, maar vermeld dan even dat je je nog aan het oriënteren bent of nog geen keus hebt gemaakt maar ZI overweegt.

Vermeld ook als je niet regelmatig op je e-mail kijkt en een reactie dus wat langer kan duren, of zet er een telefoonnummer bij. Ikzelf mail bijna dagelijks, dus van mij kun je altijd snel een antwoord verwachten. Ik ben graag bereid mijn telefoonnummer of een foto mee te sturen, of alle andere voorkomende vragen te beantwoorden. Ik vind het op zich ook prettig als wensouders een telefoonnummer en/of een foto van zichzelf meesturen, maar dat is zeker geen vereiste bij een eerste contact.

Laat wel gelijk weten waar je ergens woont en of je bereid bent richting Limburg te komen, want ik kan qua tijd en vervoer niet het hele land doorreizen.

 

Als je verder je echte naam gebruikt in de mail, moet je niet verbaasd of boos zijn als ik die opgoogle op internet, want ik ben altijd nieuwsgierig met wie ik van doen heb, zeker als de mail zelf summier is. Als je dat niet wilt, gebruik dan alleen je voornaam of verzin een alias en maak ook een e-mail adres aan onder een alias. Dat is ook een goede tip als je zelf een oproep op internet wilt plaatsen, maar niet gelijk wilt dat iedereen weet wie je bent...

 

Groetjes van Wil, uit Sittard

 

Op wit zaad zitten (1)

(klik op de afbeelding voor een grotere weergave)

 

Al eind 2003 las ik in de krant dat de spermabank van het AZM in Maastricht nog maar 1 donor telde. Met het oog op de aangekondigde wetgeving die anoniem doneren via zaadbanken in Nederland onmogelijk zou maken, waren veel donoren al afgehaakt, en sluiting lag in het verschiet.

 

Het zette me aan het denken over mijn eigen sluimerende 'kinderwens'. Ik was 39 geworden en een levenspartner met wie ik die wens gestalte zou kunnen geven had zich nog niet aangediend. De twee serieuze liefdesrelaties die ik eerder gehad had, waren beide voortijdig gestrand, en ik stond ook niet te trappelen om voor de derde keer mijn hoofd - en hart - te stoten. Bovendien was ik redelijk gehecht geraakt aan mijn vrijgezellenbestaan en zag mezelf ook niet als een ideale vader en opvoeder. In hoeverre ik door 'oerinstincten' gedreven wordt, wil ik in het midden laten, maar ik voelde toch wel het verlangen om zoniet mijn opvoedingskwaliteiten, levenservaring en ideeën, dan toch tenminste mijn genen door te willen geven aan een volgende generatie. Die zijn niet slecht, lijkt mij. Ik ben niet lelijk, niet onaardig, en niet dom, en ben nog nooit ernstig ziek geweest.

 

Ik werd al orgaandonor vóór mijn achttiende. Dat weet ik, want mijn moeder moest het donorcodicil nog mede ondertekenen. Bloeddonor ben ik nooit geweest. Daar werd niet voor geworven, dus blijkbaar is er geen tekort aan bloed in Nederland.

In 2002 werd besloten het anonieme zaaddonorschap op te heffen, omdat men van mening was dat kinderen recht hebben te weten wie hun (genetische) ouders zijn. Daar ben ik het helemaal mee eens, maar gevolg was wel dat het aantal zaaddonoren bij de spermabanken sterk terugliep. Per 1 juni 2004 ging de nieuwe wet in. Op de valreep, 30 mei 2004, stuurde ik het volgende e-mailtje naar Maastricht, nadat me eerder gebleken was dat de spermabank buiten kantooruren telefonisch niet bereikbaar was:

 

Geachte heer/mevrouw,

 

Ik overweeg sinds enige tijd serieus om zaaddonor te worden, en hoop daarvoor bij het AZM terecht te kunnen.

Een half jaar geleden was namelijk in het nieuws dat Maastricht nog maar 1 zaaddonor had, en dat de afdeling mogelijk per 1 juni gesloten zou worden. Ik hoop dus dat dit van de baan is. Ik moet wel zeggen dat het lage aantal me niet verbaast: Op internet -en ook op Uw eigen website- was nauwelijks iets te vinden over de spermabank in Maastricht, terwijl bijv. Leiden (LUMC) een aparte pagina erover heeft. Ook toen ik eens telefonisch kontakt wilde opnemen, bleek het IVF-centrum buiten kantooruren niet bereikbaar te zijn, en ik voel er weinig voor om vanaf mijn werk hierover te bellen.

Ik heb er verder ook nog niet achterheen gezeten, omdat ik in het najaar pas tijd verwacht te hebben. Maar ik hoop dat U me alvast kunt informeren wat de stand van zaken is met betrekking tot de eventuele sluiting en wat de verdere procedure zou zijn.

 

Ironisch genoeg hadden 2 weken eerder de bovenstaande artikelen in het Limburgs Dagblad gestaan, maar die kwam ik pas een tijd later tegen in een oude krant. Mijn mail kon dus nauwelijks beter getimed zijn, zou je denken....

 

De volgende dag kreeg ik een ontvangstbevestiging met de mededeling dat mijn mail werd doorgeleid naar de gyneacoloog die in de krantenartikelen wordt geciteerd. En vervolgens... niets meer. Raar maar waar, ik heb nooit meer iets uit Maastricht vernomen!

Zou het vanwege mijn kritische opmerkingen over de slechte informatievoorziening en bereikbaarheid zijn, of toch gewoon slordigheid, of kwam ik niet serieus genoeg over? Wie het weet mag het zeggen. Feit is dat ik, druk genoeg met de rest van mijn leven, het vervolgens ruim 4 jaar heb laten rusten.

 

Wil